Skinkur og skynsemi

Sjónvarp færði okkur í kvöld það besta og það versta í fréttatengdu efni.

RÚV fór firnavel af stað með þáttaröðina Hvert stefnir Ísland? Málefnalegar umræður þar sem hugmyndir eru ræddar en ekki sérhagsmunir. Þátttakendur vel að sér, spurðu og svöruðu vel, þóttust ekki vera eitthvað annað en þeir eru. Mikið skelfing var þetta góð tilbreyting!

Það versta var svo í Ísland í dag á Stöð 2 þar sem talsverðum tíma var varið til að tala við tvö stelpubimbó (yngra fólk segir mér raunar að bimbó sé úrelt, nú sé talað um skinkur) um…ja, að ég hafi skilið það – sennilega hvort það væri til nóg af flottu fólki til að koma með þeim í partí. Þetta hefur tröllriðið sumum vefjum undanfarna daga – og kemst þó þar víst ekki í hálfkvisti við það sem á gengur á Feisbúkk, þar sem ég er ekki.

Nógu vitlaust er nú hjá skinkunum að vera að þessu yfirfirrta rausi, enn verra að fjölmiðlar sem vilja láta taka sig alvarlega skuli verja til þess tíma.

Hvernig stemning ætli sé fyrir skinkupartíinu í Grímsey?

Grenjuskjóður

Meiri grenjuskjóðurnar þessir níumenningar. Hundleiður á þessu!

Allt frá upphafi þessa máls (sem sennilega hefði aldrei átt að fara af stað) hefur hópurinn verið volandi og sífrandi um píslarvætti sitt og þeir sem ekki hafa tekið undir hvert orð eru úthrópaðir sem kerfissnatar og þaðan af verra. Nú hefur verið gefin út allsherjar fordæming á Alþingi, ríkissaksóknara, dómstólum, fjölmiðlum og...ábyggilega miklu fleirum. 

Hvaða hvaða!

Ef byltingarmenn eru ekki til í slaginn allt til enda, þá eiga þeir ekki að fara af stað.

Kerfið virkaði

Man ég það ekki örugglega rétt að ríkisvaldið hér á að vera þrískipt? Löggjafarvald, framkvæmdavald og dómsvald, ekki satt?

Og þetta á allt að virka saman. Þannig að ef fulltrúi framkvæmdavaldsins fer ekki eftir reglunum sem löggjafarvaldið setur, þá kemur til kasta dómsvaldsins.

Það má vel vera að Svandís Svavarsdóttir umhverfisráðherra sé andvíg hverskonar virkjunum og vilji láta auðlindirnar ónýttar. Það er hennar mál. Sjálfum finnst mér eðlilegt að nýta auðlindirnar í þágu fólksins í landinu, svo fremi það eyðileggi ekki landið í leiðinni. Oft verður landslag heldur fallegra þegar eitthvað er búið að byggja í því, þótt á því séu vitaskuld margar undantekningar.

En ég sé ekki ástæðu til að vera með hamagang út í Svandísi þótt Hæstiréttur hafi komist að þeirri niðurstöðu að henni hefði borið að staðfesta skipulag virkjana austur í sveit. Hún var með einhverjar efasemdir um það – og þá var dómsvaldið látið komast að endanlegri niðurstöðu, sem sé þeirri að hún hafi haft rangt fyrir sér. Það er ekki bannað. 

En er það ekki einmitt þetta sem við viljum - að kerfið virki?

Sorrí dugar ekki

Á Morgunblaðsárum mínum gerðist það að blaðið birti frétt með röngum upplýsingum. Þær höfðu komið frá ónafngreindum heimildarmanni sem blaðið hafði treyst fram að því. Þegar uppvíst varð um lygina var rækilega frá því sagt í blaðinu og þess getið, minnir mig, að blaðið myndi framvegis ekki treysta viðkomandi. Þetta þótti hið versta mál enda keppti Morgunblaðið á þeim tíma einarðlega að því að vera ábyggilegt fréttablað. Menn vildu umfram allt geta staðið á því að Mogginn lygi ekki.  

Nú hefur það gerst í fyrsta sinn (í að minnsta kosti þau rúmlega 40 ár sem ég hef vandlega fylgst með fréttum á Íslandi) að Morgunblaðið hefur neyðst til viðurkenna, m.a. í heilsíðuauglýsingum í tveimur samkeppnisblöðum, að burðarfrétt úr blaðinu hafi reynst uppspuni.

Mogginn skuldar okkur meira en þetta. Í fréttinni sjálfri 31. janúar sl. var engra heimildarmanna getið. Nú þarf Mogginn að upplýsa hvernig uppspunafréttin um lögreglurannsóknina á „tölvumálinu“ ógurlega og aðild DV að því varð til. Var fréttin vísvitandi skáldskapur frá upphafi til enda – eða lét blaðið ljúga svona að sér? Hvað ætlar Morgunblaðið að gera til að tryggja að lesendur megi ekki eiga von á fleiri fréttum af þessu tagi?

Sorrí er einfaldlega ekki nóg.

Með bókstafinn að vopni

Ekki veit ég nákvæmlega hvenær það gerðist – en með þessari þjóð hefur orðið eitthvert ógnarlegt siðrof. Ekki bara ólukkans bankaræningjunum heldur miklu fleiri. Munurinn á réttu og röngu virðist vefjast fyrir ótrúlegasta fólki.

Nú síðast er það nýi bæjarstjórinn í Kópavogi sem til þessa hefur haft á sér gott orð fyrir að hafa verið skilvirkur embættismaður en er allt í einu dottinn í fúlapytt einkahagsmuna og vísar í bókstafstúlkun lagatækna til að verja sig.

Guðrún bæjarstjóri Pálsdóttir hefur sem sé haft bíl bæjarins til umráða og ekkert við því að segja. En svo lætur hún dóttur sína nota bílinn og heldur því nú fram að í ráðningarsamningi standi ekkert um að bíllinn megi ekki notast af öðru fólki en þeim sem ráðningarsamningurinn gildir um, þ.e. sjálfri sér.

Hvaða rugl er þetta? Hvers vegna þarf það að vera flókið mál að bíll bæjarins, sem settur er undir bæjarstjórann svo hann komist leiða sinna, er ekki jafnframt fjölskyldubíllinn hennar? Jafnvel þótt ráðningarsamningurinn taki það ekki fram.

Þetta er í rauninni sáraeinfalt mál og snýst um rétt og rangt. Það er rétt að láta bæjarstjórann hafa bíl – en það er rangt að láta aðra nota bílinn eins og um einkabíl væri að ræða og nota sjálf aðra bíla bæjarins á meðan. Hvað er svona flókið við það?

Vorum við Kópavogsbúar ekki einmitt að losa okkur við þaulsetinn bæjarstjóra sem lét muninn á réttu og röngu vefjast fyrir sér? Varla var það til þess eins að nýr bæjarstjóri gæti tekið við með bókstafinn að vopni og siðferðið útí móa.