Vélbyssurnar í Betlehem

Ţađ er ađ koma ađ jólum og ţá minnumst viđ ţess um allan heim ađ Jesúbarniđ fćddist í Betlehem. Ţá biđjum viđ fyrir friđi á jörđ og velţóknun Guđs yfir öllum mönnum, jafnt ástvinum okkar og ţeim sem hungrađir eru og hrjáđir sem falsspámönnum sem koma til okkar í sauđaklćđum en eru innra glefsandi vargar.

Viđ hjónin komum til Betlehem fyrir nokkrum árum. Uppreisnin, Intifatah, var ţá í algleymingi. Göturnar voru nćrri auđar, neglt var fyrir búđarglugga og -dyr og hermenn međ alvćpni stóđu í flokkum á götuhornum eđa óku um í opnum jeppum međ vélbyssurnar mundađar.

Leiđsögumađurinn hálfhljóp á undan okkur inn í fćđingarkirkjuna og niđur um ranghala og ţrönga ganga. Skyndilega stoppađi hún og sagđi: Hérna. Ţetta er grottan. 

Viđ vorum í lítilli og myrkri kapellu í iđrum fćđingarkirkjunnar, um ţađ bil ţrjátíu af ýmsu ţjóđerni. Viđ stóđum grafkyrr stutta stund og störđum á silfurstjörnuna sem greypt hafđi veriđ í marmaraplötu á upphćkkun frá gólfinu, á lágum stalli, eins og segir í kvćđinu. Reykelsisker voru um allt loftiđ og inni í jötunni. Tjaldađ var fyrir međ gullbrydduđu flaueli.

Svo byrjađi einhver ađ fara međ fađirvoriđ á ensku. Ađrir tóku undir á sínu eigin tungumáli, gyđingarnir sögđu ekkert. Tilfinningarnar sem fóru um mann eru ólýsanlegar. Ţetta líktist hvorki fjárhúsi né jötu, eđalmálmarnir á skreytingunum allt í kring voru sótugir af milljónum kertaljósa sem hafa brunniđ á liđnum öldum í ţröngri fćđingarhvelfingunni. Og á máđri steinhellunni er skínandi silfurstjarna sem kristnir pílagrímar snerta í lotningu.

Ţarna fćddist Jesús Kristur. Nákvćmlega ţarna, segir sagan. Auđvitađ veit ţađ enginn fyrir víst, en í gegnum aldirnar hafa kristnir menn komiđ sér saman um ađ ţarna skuli ţađ hafa veriđ. Og skyndilega stendur mađur á ţeim stađ sem hefur mótađ allt manns siđferđi, alla manns afstöđu og allt manns líf, allt frá barnćsku.

Allt í einu fannst mér ég muna nákvćmlega hvernig mamma bađ međ mér fađirvoriđ í fyrsta sinn og ţađ var eins og barnatrúin mín helltist yfir mig aftur.    

Sumir krupu á kné, kysstu silfurstjörnuna og báđust fyrir. Ađrir stóđu hreyfingarlausir međ lokuđ augu. Enn ađrir tróđust á milli pílagrímanna međ vídeóvélarnar sínar til ađ ná mynd af konunni sinni standa ţar sem Jesús fćddist. Eftir fáeinar mínútur sagđi leiđsögumađurinn: Jćja, áfram nú, viđ eigum einn stađ eftir.

Nýr hópur tróđst á móti okkur niđur í „fjárhúsiđ“ og um ţađ bil sem viđ komum fram í anddyriđ heyrđum viđ berast upp ómana af jólasálminum Adeste Fidelis: „Ó, dýrđ í hćstum hćđum, Guđs heilagi sonur, dýrđ sé ţér...“

Löngu seinna finnur mađur enn lyktina af reykelsinu, kertaljósunum og sótinu í fćđingarkirkjunni í Betlehem. Og mađur finnur enn fyrir undarlegri, óútskýranlegri návist sem fćrir mann langt yfir dćgurţrasiđ og dagsins amstur. Sú návist fćrir mann í hćstu hćđir og ţá eru alltaf jól í brjóstinu - og fullvissan um ađ Guđ er raunverulegur og alltaf nálćgur.


« Síđasta fćrsla | Nćsta fćrsla »

Athugasemdir

1 identicon

Talar um ađ fćđingarhvelfingin hafi veriđ lítil og ţröng.Ţá er ekki vinsćlt vćri mađur ađ skođa hana ađ prumpa

Erlingur hólm (IP-tala skráđ) 1.1.2009 kl. 02:58

Bćta viđ athugasemd

Ekki er lengur hćgt ađ skrifa athugasemdir viđ fćrsluna, ţar sem tímamörk á athugasemdir eru liđin.

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikiđ á Javascript til ađ hefja innskráningu.

Hafđu samband