Vafasamur meydómur fjölmiðla

Það kemur enginn vel út úr þessari nýjustu uppákomu á DV, hvorki blaðamaðurinn brottgengni né ritstjórinn. En það skiptir kannski engu máli, það tekur enginn mark á þessu blaði hvort eð er, sbr. nýja könnun um hvernig fólk upplifir áreiðanleika fjölmiðla.

En ég hef ekki getað stillt mig um að brosa í kampinn yfir þeim meydómi sem ýmsir blaðamenn eru að sverja í tengslum við þetta mál. Ég vann í rúm 20 ár á íslenskum dagblöðum og fréttastofum og er í daglegu sambandi við gamla og nýja kollega. Ég ætla því að fullyrða að á öllum fjölmiðlum kemur það fyrir að mál eru sett ofaní skúffu vegna utanaðkomandi þrýstings af einu eða öðru tagi. Oftast eru þetta tiltölulega saklaus mál en stundum ekki. 

Og sem betur fer er það svo, að ef þetta eru ekki ómerkileg mál, þá leita þau fram í dagsljósið fyrr eða síðar. Það skipti því í sjálfu sér engu hvort "fréttin" um að Sigurjón Árnason væri að leita eftir bitum úr búri Landsbankans birtist í DV eða ekki, það var þegar vitað.

En auðvitað er gott að fá staðfestingu á siðferðisþreki þeirra sem stýra DV.

Karlakórinn aldrei betri

Við létum Karlakór Reykjavíkur syngja í okkur jólin í dag - og syngja úr okkur þyngslin sem fylgja daglegri umræðu í höfuðborginni. Kórinn hefur sennilega aldrei verið stærri - um 80 karlar á öllum aldri - og aldrei betri. Nema árin sem ég var í honum, að sjálfsögðu!

Tenórinn í kórnum er til dæmis þéttari og bjartari en um langa hríð enda hefur orðið talsverð endurnýjun og áberandi margir yngri menn sem setja sinn svip á þetta mikla hljóðfæri. Þar ber ekki síst að nefna kornungan Norðlending, Svein Dúu Hjörleifsson, sem stekkur af og til fram úr kórnum og syngur einsöng með einhverri flottustu tenórrödd sem hefur heyrst lengi. Sveinn Dúa lítur út fyrir að vera um fermingu - en syngur svona líka unaðslega. Það sama má raunar segja um annan einsöngvara, Ásgeir Eiríksson bassa, sem hefur glæsilega náttúrurödd - en var víst eitthvað kvefaður í dag og lagði því ekki í Agnus Dei. 

Mikið andskoti hlýtur að vera gaman að vera í svona góðum kór.

Staðfestingin komin: Við erum ekki í kreppu

Þá er það opinbert og staðfest: Ísland er ekki í kreppu. Ekki ennþá.

Viðtekin skilgreining á niðursveiflu í efnahagslífinu (recession) er að samdráttur hafi orðið í þjóðarframleiðslu tvo ársfjórðunga í röð. 

Nýjustu tölur hér heima, sem voru birtar fyrir helgina, sýna að enn sem komið er hefur aðeins mælst samdráttur á einum ársfjórðungi 2008. Við þurfum sjálfsagt að bíða fram í janúar til að vita hvort við erum ábyggilega komin í kreppu eins og aðrar stórþjóðir.

Þetta virðist líka passa við þær fréttir sem berast úr versluninni - þar sýnist ekkert lát á. 

Falleg kveðjustund

Hún var falleg, kveðjustund Rúnars Júlíussonar í Keflavíkurkirkju í dag. Ég fór með góðum vini í Fríkirkjuna og kvaddi þaðan með mörgu öðru fólki. Séra Skúla mæltist vel og hann drap á ýmislegt í fari Rúnars sem var vert að nefna.

Ég var að hugsa það á meðan að líklega höfðu Rúnar og María miklu meiri áhrif á lífssýn mína en ég hafði áttað mig á - til dæmis með spurningunni um gildi formlegs hjónabands og eins trúnni á að það væri alltaf þess virði að leita að einhverju betra - og að lifa lífinu samkvæmt því. Ég átti tvisvar með þeim eftirminnilegar stundir í Keflavík og fór í hvorugt sinnið sami maður heim. 

 

Hvað dvelur orminn langa?

Menn þreytast ekki á því þessa dagana að segja að allt skuli vera uppá borðinu. Allt, sama hvaða nafni það nefnist.

En skyldu allir meina þetta? Hvað varð til dæmis um niðurstöður könnunar sem Samtök atvinnulífsins létu gera meðal aðildarfélaga sinna í byrjun þessa mánaðar þar sem m.a. var spurt um afstöðu til Evrópusambandsins og fleiri hluta? Einhver aðildarfélaganna voru súr út af könnuninni og töldu spurningar rangar eða ósanngjarnar. Útgerðin var fúl af því að hún er á móti ESB og einhverjir fóru að tala um klofning í röðum atvinnurekenda.

En svo heyrist ekkert meira. Hví hafa þessar niðurstöður ekki verið birtar? Hvaða niðurstöður eru það sem Samtök atvinnulífsins eru ósátt - eða hrædd - við?

Valgerður axlar sína pólitísku ábyrgð

Ef 'pólitísk ábyrgð' þýðir að menn viðurkenni að þeir njóti ekki lengur trausts til að gegna pólitísku hlutverki, þá er Valgerður Sverrisdóttir eina mannaeskjan sem hefur axlað sína ábyrgð í yfirstandandi vandræðum. Hún segist ekki vilja vera formaður Framsóknarflokksins vegna þess að hún sé ímynd einkavæðingar bankanna og þar með - að hluta til - hvernig komið er fyrir okkar hnípnu þjóð.

Þetta er náttúrlega alveg hárrétt hjá Valgerði. Gott hjá henni - hún metur stöðu sína rétt. Ætli einhverjir taki sér hana til fyrirmyndar? Þarf nokkuð að nefna nöfn?

Drengur góður

Það er mikil eftirsjá í Rúnari Júlíussyni, sem var hetja mín á æskuárum og ágætur kunningi þegar kom fram á fullorðinsár. Alltaf sama ljúfmennið og prúðmennið; alltaf klár á sínu hlutverki þegar komið var uppá svið: að gefa sitt besta.

Og alla tíð leit augað fátt fegra en þau Rúnar og Maríu saman. Þar fór saman fólk sem bætti hvort annað upp og mátti vera öðrum til fyrirmyndar.

X leitar upp

Smám saman leita upplýsingar upp á yfirborðið. Nú hefur Björgvin Sigurðsson viðskiptaráðherra staðfest á sjálfu Alþingi það sem enginn vildi viðurkenna áður, að Davíð Oddsson Seðlabankastjóri hafi lagt til á ríkisstjórnarfundi að mynduð yrði þjóðstjórn. Björgvin segir að þetta hafi gerst í byrjun september - það er að segja fyrir bankahrunið.

Þetta gæti bent til þess að fleiri molar af lokuðum ríkisstjórnarfundum fari að birtast. Það þarf ekki endilega að vera gott.

Odetta öll: merku lífi lokið

Odetta, sem lést 77 ára gömul í gær vestur í New York, skilaði góðu dagsverki á langri ævi og skilur til allrar hamingju eftir sig vænt safn hljóðritana sem lengi munu lifa. Hún var stórmerkileg kona og fór í fararbroddi, ásamt mörgum öðrum, í réttindabaráttu blökkumanna í Bandaríkjunum á sínum tíma - söng meðal annars á útifundinum mikla í Washington 1963, þegar Martin Luther King flutti sína frægu ræðu.

Ég var reyndar svo lánsamur að hafa hitt Odettu og kynnst henni svolítið. Það var vestur í Massachusetts veturinn 1975 þegar hún birtist skyndilega í hljóðveri þar sem ég var í embættiserindum sem umboðsmaður hljómsveitarinnar Pelican. Hún varð hrifin þegar í ljós kom að ég hafði verið aðdáandi um langa hríð og nuddaði á mér axlirnar og hálsinn af alúð og eftirlæti. Ég reyndi svo að fá hana flutta heim til að halda hér konsert, en það tókst ekki, því miður.

Odetta var talsvert spiluð á þjóðlagakvöldum sem ég stóð fyrir í Tónabæ sáluga í kringum 1970 og vakti alltaf lukku. Þar hófu reyndar margir ágætir menn sinn feril - gott ef það var ekki á þessum kvöldum sem Hörður Torfason byrjaði, og líka Magnús & Jóhann, Bergþóra heitin Árnadóttir, ljúflingsflokkurinn Lítið eitt úr Hafnarfirði og fleiri og fleiri. 

Svo skal böl bæta...

Ekki þori ég alveg að gera mér miklar vonir um að upp rísi 'nýtt Ísland' með mannúðlegum gildum og betri tíð með blómum í haga. Maður sér ekki alveg í hendi sér hver ætti að leiða þá miklu endurreisn: enn hefur ekkert það nýtt afl orðið til sem býður nýja valkosti.

Stjórnarandstaðan á Alþingi hefur til að mynda bara verið raunaleg. Steingrímur Sigfússon og hans menn byrjuðu að vísu feikna vel í október og virtust greina vandann betur en flestir aðrir. En síðan hafa þeir dottið í gamla pyttinn: vond ríkisstjórn, illur umheimur, útaf með auðvaldið. Framsókn er meira en raunaleg, beinlínis sorglega útí móa, og Frjálslyndir eru eins og þeir séu lentir á tunglinu. 

Það þýðir ekki endilega að íhaldið og kratarnir séu að brillera - en þaðan koma engu að síður einu konstrúktívu aðgerðirnar. Það er svo annað mál hvort þær eru góðar eða vondar, réttar eða rangar. 

En það er þessi veruleiki sem veldur því að ég þori ekki að veðja á Nýja Ísland: það bólar ekki á nýju afli. Til að skapa nýtt samfélag þarf að losna við mikið af því sem skóp gamla Ísland og þar eru flokkarnir fyrirferðarmestir. Það er að vísu líklegt að Framsókn sé búin að vera, og Frjálslyndir eru hvorki né, en dettur einhverjum í hug að hinir flokkarnir ætli að játa sig sigraða og yfirgefa sviðið?

Ætli 'Borgarahreyfingin' svokallaða sér hlutverk í nýsköpun samfélagsins þá þarf meira en að hrópa 'já' við því hvort spillingaröflin og skítapakkið eigi ekki að víkja og hvort ekki eigi að halda annan fund næsta laugardag.

Því eins og segir í kvæðinu: Svo skal böl bæta að benda á eitthvað annað.