Boyje brosir

BANDA ACEH: Ég hitti Boyje í dag og fór með honum svolítinn rúnt um miðborgina sem var ein samfelld rúst þegar ég var hér síðast. Nú er ekki að sjá að neitt óvenjulegt hafi gerst, moskan mikla í miðborginni er hvítmáluð og glansar í sólskininu og minarettan sem stendur þar framan við ber engin merki um sprungurnar ógurlegu sem voru í henni í ársbyrjun 2005.

Það er líka allt annað að sjá Boyje. Brosið nær til augnanna og hann er áhugasamur um framtíðina.

Ég hitti hann fyrst hér í Banda nokkrum dögum eftir flóðið mikla um jólin 2004. Hann var þá bílstjóri hjá Alþjóðasambandinu sem ég vann fyrir og fór með mig á milli staða. Mér þótti þetta óvenju fámáll bílstjóri svo ég fór að spyrja hann út úr.

Þá dró hann upp gemsann sinn og syndi mér mynd af konunni sinni og ungri dóttur, báðum bráðfallegum.

Smám saman kom sagan. Snemma að morgni annars jóladags hafði Boyje farið út til að kaupa brauð. Mæðgurnar voru eftir heima, kátar og glaðar eins og kvöldið áður þegar hann hafði tekið myndina á nýja farsímann sinn.

Og sem hann er á leiðinni í bakaríið, með farsímann í rassvasanum, brestur á feiknarlegur jarðskjálfti og hús allt í kringum hann hrynja, götur opnast og ógnarlegur dynur fer um himinhvolfin. Fáeinum mínútum síðar kemur þriggja metra há flóðbylgja upp frá ströndinni – þrjá eða fjóra kílómetra í burtu – og hrífur allt með sér sem fyrir verður.

Þar á meðal Boyje.  Einhvern veginn tókst honum að ná taki á tré sem hann flaut framhjá og komast upp í það. Þegar hann rankaði við sér var hann á nærbuxunum einum fata, skyrtuna, skóna, utanyfirbuxurnar hafði vatnselgurinn tætt af honum. Allt í kring voru hrunin hús, bílhræ í haugum og lík fljótandi eftir götum. Í hans hverfi stóð ekkert hús eftir – eins og Þingholtin hefðu horfið á einu augabragði.

Næstu daga ráfaði hann um í örvæntingu og leitaði árangurslaust að konunni sinni og dóttur. Þær voru horfnar. Foreldrar hans voru horfnir, tengdaforeldrar, systkini og mestallur frændgarður sem bjó á þessum sömu slóðum. Á nóttinni hélt hann sig í námunda við moskuna í miðborginni en þar þorðu fáir að sofna.

Eitt kvöldið kom til hans maður og færði honum brotinn farsíma sem hafði fundist í rusli á víðavangi. Eigandinn þekktist af myndinni sem var á sim-kortinu, myndinni af eiginkonu Boyjes og dóttur. Síminn var ónýtur – en kortið var í lagi.

- Þetta er það eina sem ég á eftir, sagði hann mér í bíltúrnum í janúar 2005. Það fannst ekkert annað af húsinu mínu eða neinu sem við áttum. Þetta er eina myndin sem er til af þeim.

Nú er Boyje í hópi þeirra sem hefur fengið nýtt hús og sér fram á nýja framtíð. Og hann er farinn að brosa aftur með augunum.

Athugasemdir

[Alma Jenny Guðmundsdóttir, 18.1.2009 kl. 00:20]

Takk fyrir þessi skrif.