Hádegisverður á Happiness

FARAFENNI, GAMBÍU: Þetta er hálfgert eymdarpláss, um það bil í miðju landinu, og ekki að sjá að mikið sé að gerast. Karlar sitja undir trjám í hitanum við aðalgötuna og ræða málin, konurnar stika um með börnin. Götur og götuhorn hér, og víðar þar sem við höfum farið um, eru fullar af búfénaði, einkum sauðfé og kúm, enda er fórnarhátíð múslima, Eid al-Adha, framundan og þá þurfa allir að hafa eignast nýtt kjöt til að borða og deila með öðrum.

Bílstjórinn keypti myndarlegan hrút á fæti til að fara með til borgarinnar. Í bílnum? spurði ég, varla búinn að ná mér eftir geiturnar og asnana sem héldu hávaðasamt partí fyrir utan gluggann minn á gistihúsinu í nótt. Nei, hann ætlaði að fá vin sinn til að koma skepnunni til sín eftir helgina. Það verður heimaslátrun, sagði hann og skildi ekki alveg hvers vegna mér datt í hug eitthvað annað.

Við fengum að borða á veitingastaðnum Happiness. Hrísgrjón og seigar kjöttægjur. Ágætlega bragðgott. Ráðskonan er hávær og glaðvær og hikaði ekki við að pota í belginn á mér (sem hér er vitaskuld höfðingjamerki, eða þannig túlka ég það).

Tveir hvítir menn voru við næsta borð, annar sofandi. Ég tók hinn tali og þá kom í ljós að þeir eru spánskir næringarfræðingar sem eru að vinna enn innar í landinu (Spánverjar eru farnir að láta sjá sig í Vestur-Afríku til að reyna að sporna við stöðugum straumi flóttamanna úr þessum heimshluta sem margir enda í spánsku fóstri á Kanaríeyjum). Bíllinn þeirra hafði bilað og nú var beðið eftir viðgerðarmanni. Sú bið hafði þegar tekið tvo daga. Ég sagist vera Íslendingur á stuttri yfirreið.

Þá reisti sig upp sá sem hafði sofið sagði forviða: Ertu Íslendingur?

Já, en þú?

Nei, sagði hann á lýtalausri íslensku, ég er Spánverji en ég las mannfræði við Háskóla Íslands eitt ár. Svo fór ég í hjúkrun og er búinn að vera hér í mánuð. Ég heiti Vilhjálmur.

Þetta var náttúrlega ekki alveg ónýtt fyrir mig, mannfræðinemann, og við áttum ágætt tal...sem auðvitað fór allt of fljótt út í kreppuna á Íslandi. Þá var kominn tími til að haska sér, maður þarf ekki að fara alla leið til Gambíu til að tala um andskotans kreppuna.